Hindrik Dykstra silliger, eartiids skroar te Wommels en letter dominy te Boalsert, hie yn de bûse fan de toga dy't er sneins oan hie altyd in keatsbal. 'Want', sa sei er 'dat is it moaiste stikje boartersguod dat ús leaven Hear ús jûn hat.'
Omt se neat mear werom sizze kinne is it faaks net netsjes en gean mei in ferstoarne yn debat, mar dochs, ik haw der ferlet fan om dominy tsjin te sprekken.
Om dizze dagen fan trochstrings wat in soad iten en drinken net folslein ticht te groeien en beroerd te wurden fan blostigens, besykje ik alle dagen efkes 'Tirns om' te rinnen. In loopke fan krapoan acht kilometer troch in wintersk lânskip. Doe't ik juster healwei wie krige ik sa'n boi op 'e kop dat it wetter my by thúskomst noch soppe yn 'e skuon. En hjoed hie ik der wol oan en kom yn de wyn op, sa waaide it yn Tsjalhuzumer kontrijen. En doe skeat my dat sizzen fan Dykstra yn 't sin. Wat moatte jo ûnder sokke omstannichheden yn de goedichheid mei in keatsbal? Opslaan mei sa'n wyn is gjin dwaan, noch ôsjoen fan de fraach at je al earne in perk fine kinne.
Nee, dan wit ik wol in oar spultsje dêr't je wol alle dagen fan it jier mei dwaande wêze kinne. Ek by waar en wyn. De lêzer wit grif wêr't ik op doel. Der giet suver hast gjin dei foarby as ik haw se wol efkes beet, myn twaentritich freonen. En se binne my allegearre like leaf: wyt en swart, grut en lyts, machtich en machteleas. Se stelle my komselden teloar, meitsje my meast blier en as dat nedich is jouwe se treast. Ik soe net sûnder se kinne. Allinnich dy gedachte al makket my bang.
Troch myn fak moat ik wolris foar de rjochtbank pleitsje. Ik hoech dan gjin toga oan. As dat al sa wêze soe dan wist ik wol wat ik yn 'e bûse ha soe.
In noflike Kryst.
HJD